Μαθήματα ζωής (λέμε τώρα)..

Μάθημα πρώτο.
Μεγαλώνω και μαθαίνω.
Να σκοτώσεις ότι έχεις ζωντανό μέσα σου. Να το σκοτώσεις την ίδια ακριβώς στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι ήσουνα ένα business plan. Πως όλα σου ήταν υπολογισμένα και αντιμετωπισμένα με ασφάλεια. Τα ρίσκα, η απόδοση. Όλα.
Όσο μεγαλώνω λοιπόν όλο και πιο πολύ πιστεύω ότι από αυτή τη ρημάδα τη ζωή έχω να μάθω. Έχω να μάθω πολλά ακόμα.

Μάθημα δεύτερο.
Αυτοδυναμία.
Να μάθεις πως στηριζόμαστε στα πόδια μας μόνοι μας no matter what και πως πάντα θα υπάρχει εκείνος. Εκείνος που του εμπιστεύεσαι τα άπαντά σου και νομίζεις πως θα τα απλώσει σε μαλακό μαξιλαράκι και θα τα προσέχει και είναι εκείνος που τελικά σου τραβάει το χαλάκι κάτω από τα πόδια. Και με δύναμη κιόλας. Πάντα κέρατο ήσουνα, ετσι σου λένε όλοι. Όταν ήθελες να κάνεις κάτι το’κανες. Ναι. Και τώρα έτσι λοιπόν. Κάντο ντε ! Αυτοδυναμία.

Σήμερα λοιπόν (Ένεκα και τα ουζάκια στα Θησεία) αισθάνομαι ξεφτέρι σε ορισμένα. Και αποφασίζω πάραυτα.
Μόνη σαν την ανεμώνη. Αυτό είναι το καλύτερο.
Να στέκεσαι όρθια και να ανταπεξέρχεσαι σε ό,τι. Όπως έκανες πάντα.
Κι ας σε έλεγε κακομαθημένη. Εσύ το ξέρεις πως δεν ήσουν. Εσύ ξέρεις πως έζησες. Πάντα από επιλογή και ελάχιστες φορές από ανάγκη.
Και σκληρή. Από επιλογή. Αφού κάποια φορά σκάλισες με το νύχι σου αυτό το παγωμένο κουκούλι να αφήσεις μια τρυπούλα ανοικτή, μια χαραμάδα δηλαδή, έτσι μπας και τρυπώσει κάποιος ρε παιδί μου, μήπως και κάποιος κάνει τον κόπο και ξύσει την επιφάνεια, και όποιος μπήκε έκανε μεγαλύτερη ζημιά. Αστο που σου λέω..
Μόνη σαν την ανεμώνη.
Και μέσα από το κουκούλι ας φωνάζεις εσύ. Ποιος νομίζεις ότι σ’ακούει ή ακόμη καλύτερα ποιος νομίζεις πως δινει σημασία.
Και δεν υπάρχει και undo. Δεν υπάρχει back. Η γμμενη η ζωή δεν μοιάζει με το κομπιούτερ, το πληκτρολόγιό της είναι τελείως διαφορετικό. Και μέσα σ’αυτήν όλα μπορούν να συμβούν. Μπορεί και να σου σκάσει αύριο το ό,τιδήποτε.
Α και να σου πω… Κι αμα σου κλέβουν τα όνειρα ξέρεις κάτι ? Απλά φτιάξε καινούργια. Βάλτους περισσότερα χρώματα, άλλα τοπία, λόγια και εικόνες. Κάνε καινούργια. Τίποτα παλιό. Όλα νέα. Για σένα. Μόνο.

Μάθημα τρίτο.
Βάλε Όρια.
ΟΡΙΑ, ΟΡΙΑ, ΟΡΙΑ. Όρια στις σχέσεις, όρια στις ώρες, όρια στη δουλειά, όρια παντού. Δίνε, απλά δίνε με όρια. Ετσι θα ξέρεις και τι έχεις δώσει.

Μην με κοιτάς έτσι, δεν τα λέω σε σένα, σε μένα τα λέω.

Ερώτηση κρίσεως..

Ρε συ να σου πω.. Πως την είδες τη δουλειά δηλαδή ? Εντάξει κατάπιαμε αμάσητες κανα δυο μαλακίες και νομίζεις ότι θα το κάνουμε επιχείρηση ? Και μη μου γελάς εμένα μ'αυτό το ηλίθιο γελάκι. Αν η μαλακία μετριοταν με τετραγωνικά θα είχαμε χτίσει βίλα 300 τ.μ. τουλάχιστον. Ευάερη ευήλια κουλουπού κουλουπού. Νεύρα ? Νεύρα να δεις. Νεύρα πρωινά, απογευματινά και βραδυνά, νεύρα μεταμεσονύχτια και νεύρα ξημερώματα. Και όχι δεν ειναι όλες οι φορές ίδιες. Και όχι δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν το βαρύ πεπόνι πλέον. Και όχι δεν μπορείς να απαντάς με αοριστίες και να τα ξεπερνάς όλα "στο πλάι". Βαρέθηκα να ακούω ολη την ωρα μαλακίες τύπου "κοίτα πρώτα εσυ πως συμπεριφέρεσαι και μετά να κρίνεις τις συμπεριφορές των άλλων"..

Τώρα που ξύπνησα να ρωτήσω ?

Οι αρχιδιές που μου σερβίρεις κατά καιρούς φυτρώνουν κι αλλού ? ?

(η έκφραση δανεισμένη και καλουπωμένη αντίστοιχα)

Υ.Γ. Φωτό δανεισμένη απο Flickr (thanks).

Το ακατάληπτο μου

Γενικά είμαι άνθρωπος υψηλών τόνων. Θέλω να γελάσω ? γελάω δυνατά. Θέλω να φωνάξω ? φωνάζω πάλι δυνατά. Τα κάνω όλα απο πολύ . Θυμώνω πολύ, αγαπάω πολύ, μισώ πολύ, μιλάω πολύ επίσης. Κακό μεν καλό δε. Κακό για τα αυτιά των άλλων καλό για σένα γιατι βγάζεις όλα αυτά που έχεις μεσα. Τίποτα δεν μένει. Περίπου σαν αυτό που λένε "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει". Είμαι άνθρωπος της υπερβολής λέμε. Το λίγο δεν το μπορώ. Μου κάθεται στο λαιμό. Πάω να το καταπιώ και ξανάρχεται πίσω. Όσες φορές προσπάθησα (οκ ! όχι και πολλές) να αρκεστώ στο λίγο, μου ερχόταν μια αναγούλα ένα πράγμα. Μ'έπιανε μια τσατίλα, μια ξινίλα. Έλεγα ένα ασταδιάλα και την έκανα. Μα η πουτάνα η ζωή σου φυλάει τα καλύτερα για μετα. Και έρχεται αυτό το λίγο που το έφτυνες και σου στρογγυλοκάθεται στο σβέρκο. Και όχι μόνο το καταπίνεις. Το κάνεις και γαργάρα πριν. Α και που΄σαι ! και λες και ευχαριστω (μη χέσω). Το κρατάς και το νανουρίζεις μπας και μείνει και δε την κάνει με ελαφριά αλλα αυτό μόλις γυρίσεις αλλού ούτε να σε χέσει μιλάμε. Τεσπα και προχωρώ πάραυτα. Στην διαχείριση κρίσεων έχω υπάρξει δε η καλύτερη των καλυτέρων. Top of the tops οχι μαλακίες. Οι άλλοι στην διαχείριση των δικών μου κρίσεων δεν τα πηγαιναν καλά αλλα αυτό συγχωρείται. Είπαμε. Η πουτάνα η ζωή σου φυλάει τα καλύτερα για μετα ε ? You wanna play ? I'm in !

Το κείμενο είναι ακατάληπτο. Αποτελεί προϊόν κόπωσης και πονοκεφάλου και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις αποτελεί προϊόν της νοσηρής φαντασίας του αναγνώστη.

Ευτυχία..

Η μυρωδιά του ακόμη περιφερόταν πάνω της και ένιωθε ακόμη τα δυο του χέρια να την κρατούν κι ας είχε φύγει..

Σκεφτόταν πόσο ευτυχισμένη ήταν λίγο πριν. Τον κρατούσε στην αγκαλιά της σα μωρό κι εκείνος κοιμόταν βαθιά. Σχεδόν δεν ανάσαινε για να μη τον ξυπνήσει. Χάιδευε με τα ακροδάχτυλά της τα μαλλιά του ετσι που ήταν ακουμπησμένος πάνω της και τον κοιτούσε..

Ήθελε εκείνο το εξαίσιο τώρα του έρωτα να κρατήσει και μετά και αύριο και μεθαύριο και πάντα..Και σκάλωναν ένα σωρό λόγια μέσα της. Λόγια που τα έλεγε, τα ένιωθε, τα ζούσε αλλά δεν ακουγόντουσταν.. Σκάλωναν μέσα της και έφτιαχναν περίτεχνα σχήματα το ένα πάνω στο άλλο. Και ήθελε τόσα να του πει. Ήθελε να ζωγραφίσει την ανάσα του έτσι όπως έπεφτε πάνω της βαριά απο τον ύπνο. Να τον κοιτάξει στα μάτια και να του πει πως τον αγαπάει ατέλειωτα, πως η αγάπη της γι'αυτόν δεν έχει όρια, δεν έχει μέτρα. Πως κάθε μέρα που περνούσε τον λάτρευε και περισσότερο και πως για κείνη τίποτα δεν είχε σημασία. Πως της έλειπε τρομερά και πως απο τη μέρα που τον γνώρισε όλα άλλαξαν μέσα της. Ήθελε να τον κάνει να νιώσει πόσο σημαντικός ήταν για εκείνη. Να του δώσει τον εαυτό της.

Δεν είχε άλλο τρόπο. Τα έκλεισε όλα λοιπόν σε μια αγκαλιά. Σ'αυτή που τον κρατούσε. Εκεί και τότε..

Περίεργο πράγμα τελικά η ζωή.. Κάποια στιγμή ενώ νομίζεις πως ζεις ανακαλύπτεις πως ζωή δεν ειναι αυτό που ζούσες τόσο καιρό. Πως ζωή μπορεί να υπάρξει μόνο έτσι.. εκεί..και τότε.

Για το χρόνο που έρχεται..

Η Βαμβουνάκη λέει : "Με τον καιρό σχεδόν βεβαιώθηκα, οι άλλοι δεν προσέχουν απαραιτήτως σε σένα αυτά που περιμένεις πως θα προσέξουν. Μπορεί να σκαλώσουν σε άλλα που εσυ δεν φαντάζεσαι, όμως αυτά που φοβάσαι τα κρίνουν αλλιώς. Ίσως μάλιστα και να σ'αγαπούν για κείνο που εσύ απεχθάνεσαι. Μια και δε βρίσκω άκρη λοιπόν προσπάθησα να δέχομαι τον εαυτό μου με τα καλά και τα κακά που μου δόθηκαν. Έτσι κι αλλιώς είμαι και θα μείνω κατακερματισμένη σε δεκάδες, εκατοντάδες εικόνες μου, όσα και τα μάτια εκείνων που με κοιτούν. Εικόνες μου που εγω ποτέ μου δεν θα μάθω..".

Για τον Νέο Χρόνο λοιπόν που έρχεται αποφάσισα ότι : θα δΕχΟΜαι τΟν ΕαυΤο ΜοΥ Με τΑ κΑλα κΑι τΑ κΑΚα πΟυ μΟυ δΟΘηκΑΝ..

Εύχομαι σε όλους σας ΥΓΕΙΑ, ΧΑΡΑ, ΑΓΑΠΗ και ΧΑΜΟΓΕΛΟ.. πολυ ΧΑΜΟΓΕΛΟ..