Το ακατάληπτο μου

Γενικά είμαι άνθρωπος υψηλών τόνων. Θέλω να γελάσω ? γελάω δυνατά. Θέλω να φωνάξω ? φωνάζω πάλι δυνατά. Τα κάνω όλα απο πολύ . Θυμώνω πολύ, αγαπάω πολύ, μισώ πολύ, μιλάω πολύ επίσης. Κακό μεν καλό δε. Κακό για τα αυτιά των άλλων καλό για σένα γιατι βγάζεις όλα αυτά που έχεις μεσα. Τίποτα δεν μένει. Περίπου σαν αυτό που λένε "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει". Είμαι άνθρωπος της υπερβολής λέμε. Το λίγο δεν το μπορώ. Μου κάθεται στο λαιμό. Πάω να το καταπιώ και ξανάρχεται πίσω. Όσες φορές προσπάθησα (οκ ! όχι και πολλές) να αρκεστώ στο λίγο, μου ερχόταν μια αναγούλα ένα πράγμα. Μ'έπιανε μια τσατίλα, μια ξινίλα. Έλεγα ένα ασταδιάλα και την έκανα. Μα η πουτάνα η ζωή σου φυλάει τα καλύτερα για μετα. Και έρχεται αυτό το λίγο που το έφτυνες και σου στρογγυλοκάθεται στο σβέρκο. Και όχι μόνο το καταπίνεις. Το κάνεις και γαργάρα πριν. Α και που΄σαι ! και λες και ευχαριστω (μη χέσω). Το κρατάς και το νανουρίζεις μπας και μείνει και δε την κάνει με ελαφριά αλλα αυτό μόλις γυρίσεις αλλού ούτε να σε χέσει μιλάμε. Τεσπα και προχωρώ πάραυτα. Στην διαχείριση κρίσεων έχω υπάρξει δε η καλύτερη των καλυτέρων. Top of the tops οχι μαλακίες. Οι άλλοι στην διαχείριση των δικών μου κρίσεων δεν τα πηγαιναν καλά αλλα αυτό συγχωρείται. Είπαμε. Η πουτάνα η ζωή σου φυλάει τα καλύτερα για μετα ε ? You wanna play ? I'm in !

Το κείμενο είναι ακατάληπτο. Αποτελεί προϊόν κόπωσης και πονοκεφάλου και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις αποτελεί προϊόν της νοσηρής φαντασίας του αναγνώστη.